Wat een achtbaan was dat zeg. Wat een geweldig festival, met mooie voorstellingen en een geweldige sfeer. En nu is het alweer voorbij.

Het was een hele klus, die Smells Like Tahrir Spirit in vier weken in elkaar knallen zodat hij puberproof is en we wat meekrijgen van al die geweldige Egyptische en Nederlandse verhalen die de jongeren ons verteld hebben. Maar het is ons gelukt, vraag niet hoe, maar het is ons gelukt. Twee dagen voor de eerste voorstelling had ik pas de slotscene geschreven. Ik wist toen pas wat dit moest zijn, en ik heb hem geschreven op de persoonlijkheden van de spelers, die ik toen pas echt kende. En dan staat het daar ineens, vliegen er stoelen door de lucht, gaat er een kleed overheen en is het alweer afgelopen. De vergankelijkheid van theater.

Wat ben ik trots op die geweldige spelers van me. Ze hebben zich kranig staande gehouden in een proces waarbij het echt niet altijd duidelijk was welke kant we met elkaar opgingen. Maar op het moment dat alles samen kwam, en we eindelijk speelden voor de jongeren waar deze voorstelling voor bedoeld was, stonden ze er, en hoe. Er werd nog wel eens iemand niet opgevangen als hij zich liet vallen van de stoel, en verwondingen en migraine staken de kop op, maar ze hebben het geweldig gedaan.

Het was voor mij een erg bijzonder project. Vooral toen de jongeren in de zaal zaten was het erg leuk. Ze reageerden echt op alles. “Ben je vrij?” zei Hidde, en het regende antwoorden uit de zaal: “Ja”, “nee man!”, “soms”. Of toen Chris zei: “Hoe komen ze achter het weerbericht?”, hoorde ik naast me: “Het KNMI sukkel!”. Echt geweldig om voor deze jongeren theater te maken. Dit doet er toe. Toen de monologen van Egyptenaren klonken over de vraag of ze iemand hadden zien sterven kon je in die enorm rumoerige zaal een speld horen vallen.

Zonder mijn team was het nooit gelukt. Bart hield iedereen muzikaal scherp en Jeanine nam mise en scenes en dans met ze door terwijl ik met Yuri het licht aan het doornemen was. Esmee had er voor gezorgd dat alle acteurs er prachtig uit zagen en dat het beeld zogezegd beeldschoon was. Het was nog even heftig toen de enorme takel constructie eruit ging, maar dat soort beslissingen moet je nu eenmaal maken. Floris heeft een prachtige geluidstructuur om de voorstelling heen gebouwd. Zelden heb ik zo’n plezierig en simpele montage periode meegemaakt, al wil je soms natuurlijk lekker gaan huilen in een hoekje. Maar ach, dan gaat nou eenmaal niet als je jezelf een volwassen man noemt en je de leiding hebt. Maar ondanks alle hectiek stond er een voorstelling, eentje waar de geest van Tahrir in rond waarde.

Ondertussen zijn er in Egypte de eerste echte verkiezingen in decennia. Echter, echte democratie is het nog niet. Het leger blijft voorlopig de baas. Salma Said, mijn Egyptische evenknie boycot ook de verkiezingen en op Tahrir plein is het nog steeds druk. Ook in Nederland en Europa gaan er heftige dingen gebeuren op het politieke vlak in verband met de crisis. Een revolutie zou hier niet misstaan met alle machtsovernames door financiële instellingen die nu overal in Europa plaats vinden. Maar kunnen we daar iets aan veranderen? Nog steeds hoor ik die twee zinnen in mijn hoofd: “Misschien ben je alleen, maar misschien wordt het iets groots”

Dit is het begin van datgene waaraan wij met z'n allen hebben gewerkt, beginnend bij Joost en zijn bezoeken op de Nederlandse scholen, zijn reis naar Caïro en de bijhorende gesprekken daar.

De leerlingen nemen hun plaatsen in, Joost nog een kort voorwoordje en Yuri doet het zaallicht uit. Onze vier meiden in de lichte make-up, mijn dreads in een staart (hoor het Esmee nog tegen me zeggen; "anders heb je zo'n gordijn voor je gezicht", ik ben niet nerveus en we wensen elkaar toi-toi-toi. Als wij opeens het 'plein' oppakken giert de angst, zenuwen, stress toch door mijn keel, maar de wereld die ontstaat, die is van mij, op mijn toneel. Waar ik muziek zal gaan maken, dansen en spelen, in mijn kleine wereld op mijn grote toneel.

Wij komen op, het licht gaat langzaam aan, ik zie het publiek en zij zien mij hier staan. Ik beef als een riet, het zweet op mijn voorhoofd en bovenlip, Alexa opent het en ik kan nu echt niet meer terug. Ik kom op stoom, bewust van ieder lichaamsdeel, beweeg me voort in mijn kleine wereld op mijn grote toneel. Gaandeweg pak ik het stevig beet, voel me vrij, voordat ik het weet is het al voorbij. Het is snel gegaan, binnen 45 min klaar, maar het voelt als ... als ... als ... een extase van bruisende energie. De slotscene is gedaan, het applaus valt ons ten deel, dan blijven wij nog heel even staan op deze plek, op ons toneel. Waar wij muziek hebben gemaakt, hebben gedanst en gespeeld, in onze wereld op ons grote toneel!

“Oke, mensen het staat wel maar ik begrijp nog niet wat jullie doen op het podium! Dat met die stoelen en de overgangen..dus ik heb aanpassingen bedacht.

“Dat is Cool”
“weet je hoe duur dit spul is!”

Hemeltje lief…NU nog..we hebben nog maar een paar keer om te repeteren! Af en toe schieten mijn gedachten op hol en houd ik mijn hart vast. Want je voelt dat er een spanning stijgt en we ons afvragen ‘’wat zal er aan Smells Like Tahrir spirit staan de 24e? want in alle opzichten moet het beter. De choreografieën worden herhaald en ook Bart komt nogmaals met een speech over de muzikale intervallen en ritmes. We moeten onze oren open houden en goed luisteren.
Oke, An focussen…zet je nog meer in…Luister goed, oefen je duet..leef je in..haal adem en vergeet je oren niet schoon te maken”. “Shit m’n wattenstaafjes zijn op. Korte note aan mezelf, morgen naar de drogisterij”.
Het mooie aan dit soort hectiek en choas..is dat ik er gek genoeg gelukkig van word. Iedereen zal nl zijn uiterste best doen om niet op z’n bek te gaan en meer dan een voorstellinkje neer te zetten. Je voelt dat er zachtjes een andere chemie is gaan waaien. En dat lieve mensen, is de chemie van WE GAAN DIT SAMEN DOEN.

“Dat is een mooie afmeting esmee”
“ik wil sterven met iets groots”
“We renden weg voor de politie”
“Hé wat is dit voor een gesprek ”
“waarom blijken mijn ideeen, uiteindelijk te mislukken”
“ Je bent misschien iets groots”
‘’nee het woord seksspeeltje of zonnebloemolie”
“heb je facebook?”
“Nee ik kijk eigenlijk nooit het nieuws”
“waar is de zwarte tape?”
“Bart kun je me zo even qeuen?”
“ Het gaat uiteindelijk om het plot”


“Het gaat uiteindelijk om het plot”