Wat een achtbaan was dat zeg. Wat een geweldig festival, met mooie voorstellingen en een geweldige sfeer. En nu is het alweer voorbij.

Het was een hele klus, die Smells Like Tahrir Spirit in vier weken in elkaar knallen zodat hij puberproof is en we wat meekrijgen van al die geweldige Egyptische en Nederlandse verhalen die de jongeren ons verteld hebben. Maar het is ons gelukt, vraag niet hoe, maar het is ons gelukt. Twee dagen voor de eerste voorstelling had ik pas de slotscene geschreven. Ik wist toen pas wat dit moest zijn, en ik heb hem geschreven op de persoonlijkheden van de spelers, die ik toen pas echt kende. En dan staat het daar ineens, vliegen er stoelen door de lucht, gaat er een kleed overheen en is het alweer afgelopen. De vergankelijkheid van theater.

Wat ben ik trots op die geweldige spelers van me. Ze hebben zich kranig staande gehouden in een proces waarbij het echt niet altijd duidelijk was welke kant we met elkaar opgingen. Maar op het moment dat alles samen kwam, en we eindelijk speelden voor de jongeren waar deze voorstelling voor bedoeld was, stonden ze er, en hoe. Er werd nog wel eens iemand niet opgevangen als hij zich liet vallen van de stoel, en verwondingen en migraine staken de kop op, maar ze hebben het geweldig gedaan.

Het was voor mij een erg bijzonder project. Vooral toen de jongeren in de zaal zaten was het erg leuk. Ze reageerden echt op alles. “Ben je vrij?” zei Hidde, en het regende antwoorden uit de zaal: “Ja”, “nee man!”, “soms”. Of toen Chris zei: “Hoe komen ze achter het weerbericht?”, hoorde ik naast me: “Het KNMI sukkel!”. Echt geweldig om voor deze jongeren theater te maken. Dit doet er toe. Toen de monologen van Egyptenaren klonken over de vraag of ze iemand hadden zien sterven kon je in die enorm rumoerige zaal een speld horen vallen.

Zonder mijn team was het nooit gelukt. Bart hield iedereen muzikaal scherp en Jeanine nam mise en scenes en dans met ze door terwijl ik met Yuri het licht aan het doornemen was. Esmee had er voor gezorgd dat alle acteurs er prachtig uit zagen en dat het beeld zogezegd beeldschoon was. Het was nog even heftig toen de enorme takel constructie eruit ging, maar dat soort beslissingen moet je nu eenmaal maken. Floris heeft een prachtige geluidstructuur om de voorstelling heen gebouwd. Zelden heb ik zo’n plezierig en simpele montage periode meegemaakt, al wil je soms natuurlijk lekker gaan huilen in een hoekje. Maar ach, dan gaat nou eenmaal niet als je jezelf een volwassen man noemt en je de leiding hebt. Maar ondanks alle hectiek stond er een voorstelling, eentje waar de geest van Tahrir in rond waarde.

Ondertussen zijn er in Egypte de eerste echte verkiezingen in decennia. Echter, echte democratie is het nog niet. Het leger blijft voorlopig de baas. Salma Said, mijn Egyptische evenknie boycot ook de verkiezingen en op Tahrir plein is het nog steeds druk. Ook in Nederland en Europa gaan er heftige dingen gebeuren op het politieke vlak in verband met de crisis. Een revolutie zou hier niet misstaan met alle machtsovernames door financiële instellingen die nu overal in Europa plaats vinden. Maar kunnen we daar iets aan veranderen? Nog steeds hoor ik die twee zinnen in mijn hoofd: “Misschien ben je alleen, maar misschien wordt het iets groots”