Dit is het begin van datgene waaraan wij met z'n allen hebben gewerkt, beginnend bij Joost en zijn bezoeken op de Nederlandse scholen, zijn reis naar Caïro en de bijhorende gesprekken daar.

De leerlingen nemen hun plaatsen in, Joost nog een kort voorwoordje en Yuri doet het zaallicht uit. Onze vier meiden in de lichte make-up, mijn dreads in een staart (hoor het Esmee nog tegen me zeggen; "anders heb je zo'n gordijn voor je gezicht", ik ben niet nerveus en we wensen elkaar toi-toi-toi. Als wij opeens het 'plein' oppakken giert de angst, zenuwen, stress toch door mijn keel, maar de wereld die ontstaat, die is van mij, op mijn toneel. Waar ik muziek zal gaan maken, dansen en spelen, in mijn kleine wereld op mijn grote toneel.

Wij komen op, het licht gaat langzaam aan, ik zie het publiek en zij zien mij hier staan. Ik beef als een riet, het zweet op mijn voorhoofd en bovenlip, Alexa opent het en ik kan nu echt niet meer terug. Ik kom op stoom, bewust van ieder lichaamsdeel, beweeg me voort in mijn kleine wereld op mijn grote toneel. Gaandeweg pak ik het stevig beet, voel me vrij, voordat ik het weet is het al voorbij. Het is snel gegaan, binnen 45 min klaar, maar het voelt als ... als ... als ... een extase van bruisende energie. De slotscene is gedaan, het applaus valt ons ten deel, dan blijven wij nog heel even staan op deze plek, op ons toneel. Waar wij muziek hebben gemaakt, hebben gedanst en gespeeld, in onze wereld op ons grote toneel!