Een geknipte versie van BITCH!, geschikt voor YouTube, en een mooie impressie van de uitkomst van dit waanzinnig gave project.
Hou ons in de gaten, we komen er aan!

Charles Hens
Operamaker

Het Transformatorhuis

Zo.
Dat was dan dat.
4 keer spelen, op het draaipunt van een zaterdag eind november, en pffff; klaar.
Ik voel me al een paar dagen raar, beetje ontheemd, en eigenlijk ook enigszins katerig.
De vibe, het enthousiasmeren, het communiceren hebben plaatsgemaakt voor reflectie, en letterlijk (op de Flip video) terugkijken.
En opeens lijk ik alleen maar dingen te zien die beter moeten. Die beter hadden kunnen zijn als ik ze niet had laten liggen.

Welnu, jullie zitten natuurlijk te springen om een verslag. Dat begrijp ik heel goed, dus ik laat jullie niet langer wachten.
De tent waarin we speelden was kleiner dan verwacht. Vrijdagavond hoorde ik ook nog van Anthony dat de kaartverkoop voor de zaterdagochtend niet storm liep en had het complete RESEO team een conferentie. Oh, dat kwam echt even aan; wie ging nu dan zien wat deze jongens deden?

Okay, het viel mee. En wat echt geweldig was; de mannen leken er helemaal niet mee te zitten.
Ik begon de ochtend met een waslijst aan Notes naar aanleiding van de Try Out, en serieus; ze hebben ze allemaal, echt allemaal niet alleen onthouden maar ook gelijk echt een theatraal doel gegeven! Zodanig waren ze dus gegroeid de afgelopen weken.

Iedereen was er en Damelsio leek zijn debuut zenuwen volledig van zich af te hebben geschud. Hij had er duidelijke heel veel zin in, net zoals de rest overigens. En damn, ze speelden echt super; alles wat we hadden afgesproken zat er in, met veel meer rust en spanning. En elke voorstelling werd beter, met nog meer energie, en echt, geen enkele dip. De laatste gaven ze alles, wat door het publiek ook terecht werd beloond. Slotapplaus, springen met de jongens, schorre kelen in mijn oor, en een uitzinnige groepsfoto, punt.

Was dat het dan? Nee. Want wat heel erg bijzonder was, was het vervolg van de dag. Benjamin, Ryan, Damelsio, Bonefaas en Federico bleven namelijk lekker hangen en samen gingen wij naar 5 short opera's in het middag programma. Op stap met vijf jongens waarvan 4 nog nooit naar een theater waren geweest. En zo keken zij verbaasd naar Sound of Protest, gingen ze mee in de trip van het Meisje met de Starende Ogen, vonden ze het knap (en prikkelend) wat een vrouw met twee blokfluiten kan doen , vonden ze Robin Coops heel goed, maar wel erg met zichzelf bezig, en hoorden ze de prachtige zangeres in Elvis 2.0. En toen was er honger.

Ik heb ze mee uit eten genomen naar de "geheimtip" van Utrecht, Mr. Jacks, wat een belevenis op zich is. Man. Wat een vage tent. Daar was de rest ook weer, en dat was luidruchtig gezellig. Mooie afsluiting waarbij de mannen ook heel goed reflecteerden op het proces en onze samenwerking.

Op de terugweg naar het Festival liep ik door Utrecht met Ryan, Damelsio , Benjamin en Bonefaas. Jawel, ze waren nog niet klaar met Opera. En zo kwam het, dat ze nadat ze Change Your World hadden gezien, en De Tweede Mijl, ze opeens op de trap zaten naast Anthony Heidweiler toen hij de Cultuurprijs kreeg van de stad Utrecht.
En waar ik ooit samen met Anthony, tien jaar gelden, in een jeugdopera stond over een groep straatjongens, zaten daar de jongens die wij toen speelden, live, naast Anthony, als een prachtige rode draad, een lijntje naar het begin. Zoiets.

Later op de avond sprak ik heel veel mensen die het ontzettend jammer vonden dat ze de pilot niet hebben gezien, wat ik naarmate deze opmerking vaker voorkwam ook steeds vervelender begon te vinden. Maar allemaal, iedereen die ik sprak werd enthousiast van dit idee, en ik heb dan ook zo verschrikkelijk veel zin om door te gaan, om de groep uit te breiden naar 30 jongens, een mooi script, een orkest...

Ondertussen komt er geen eind aan de comments onderling op facebook. Blijven de mannen schrijven en lachen, en werd er al in de ochtend, direct na de voorstelling geopperd of we niet door konden gaan. Yep, dat gaan we. Niet gelijk, maar dit, en zij, dit alles heeft toekomst.
Keep checking us!

Try Out BITCH! 22 november in De Valk

Is dit het nou? Is het nu al weer bijna klaar en over? Is dit wat ik voel na al dat werk, een beetje machteloos, een beetje richtingloos?
Na afloop van de Try Out waren de jongens enthousiaste blije stuiterballen. En terecht; ze hadden het gewoon geflikt, ze hadden voor een publiek van zo’n 20 mensen hun Wagner debuut gemaakt. En hoe…
Ik liep een beetje rond, en praatte hier en daar, knikkend, luisterend, etc. etc.
Trots, ja heel erg, en tegelijkertijd een soort grootogig knaagdier in m’n denksteen die mij toefluistert wat ik allemaal beter had kunnen doen.
As always zullen we maar zeggen. Feit is dat de beelden in mijn hoofd al weer verder of anders zijn dan wat er nu staat.

De mensen van De Valk hadden alles prima klaargezet, het hele podium was leeggeruimd, en Timo (jawel, bedankt!) regelde licht en geluid.
Damelsio liep een beetje heen en weer met z’n ziel onder z’n arm, en zei me, nadat hij aan mijn mouw had staan trekken dat hij zo’n buikpijn en keelpijn had.
Gaat wel over, dacht ik, om vervolgens op m’n allervriendelijkst te zeggen dat ik daar toch niks aan kon doen. Empatisch gehandicapt noemen ze dat.

Zie ik hem opeens bij zijn broer staan, en merk dat er toch echt iets aan de knikker is. Als ik bij hem kom, en vraag of het echt niet goed gaat, draait hij zich om, en zie ik dikke tranen over zijn wangen lopen. Stik en stiknerveus, zo lief en zo zielig. Na wat geruststellingen en tijd, klom hij toch het podium op om mee te repeteren. Du moment dat het publiek binnenkwam kwamen helaas bij hem ook de zenuwen weer brullend binnengestormd, en kwam hij me beschroomd melden dat hij het te eng vond. Ik zei hem dat het niet erg was en dat het helemaal prima was als hij bij mij zou blijven staan. Ik gaf hem ook een tweede optie; gewoon op het podium op de bank gaan zitten en alleen echt meedoen als hij zin zou hebben. En dat deed hij. En laat nou net dat idee, dat beeld van die kleine jongen onderuitgezakt op de bank, terwijl de rest van de groep een geest helemaal vol overgave in puin slaat, tot een van de mooiste beelden van de avond behoren…

De mannen reageerden direct op de aanwezigheid van publiek; je merkte dat ze zich opeens zo bewust waren dat elke beweging, elke houding een verhaal vertelde. Vanzelfsprekend ging alles heel snel, elke scene duurde korter dan in de repetities, uit angst te langzaam te gaan, te vervelen.
Jongens; al staan jullie 15 minuten doodstil op de vloer, dan nog is het een genot om naar jullie te kijken! No worries!

Tijdens de repetitie voorafgaand aan de try out merkte ik dat er ook zoveel is veranderd in de hele groepsdynamiek. Het is echt een setje eikels geworden die het heerlijk vinden om mij in de zeik te nemen en te testen. Ben ik te commanderend? Een “ Jawohl Kapitän!” wordt mij spottend om de oren gegooid. En dan deze; na het inzingen laat ik ze al lopende op het podium de Siegfried aria zingen. Na de eerste paar zinnen sta ik zowat met tranen in de ogen; zo mooi! Zo goed en zuiver gezongen, en ook zo ongelooflijk eigen! Dus ik stop ze, en ze beginnen gelijk op te noemen wat er inderdaad allemaal niet goed was, waarop ik ze afkap en vertel hoe geweldig ik het vind. Hoe waanzinnig dit is. Waarop Maurice, ietwat droog en ironisch zegt; “Ja , eh, don’t get overexcited!”, gevolgd door instemmend gegrinnik en gelach van de jongens.

Maar goed; is dit het nou?
In de verste verte niet; ik ben net begonnen…