Try Out BITCH! 22 november in De Valk

Is dit het nou? Is het nu al weer bijna klaar en over? Is dit wat ik voel na al dat werk, een beetje machteloos, een beetje richtingloos?
Na afloop van de Try Out waren de jongens enthousiaste blije stuiterballen. En terecht; ze hadden het gewoon geflikt, ze hadden voor een publiek van zo’n 20 mensen hun Wagner debuut gemaakt. En hoe…
Ik liep een beetje rond, en praatte hier en daar, knikkend, luisterend, etc. etc.
Trots, ja heel erg, en tegelijkertijd een soort grootogig knaagdier in m’n denksteen die mij toefluistert wat ik allemaal beter had kunnen doen.
As always zullen we maar zeggen. Feit is dat de beelden in mijn hoofd al weer verder of anders zijn dan wat er nu staat.

De mensen van De Valk hadden alles prima klaargezet, het hele podium was leeggeruimd, en Timo (jawel, bedankt!) regelde licht en geluid.
Damelsio liep een beetje heen en weer met z’n ziel onder z’n arm, en zei me, nadat hij aan mijn mouw had staan trekken dat hij zo’n buikpijn en keelpijn had.
Gaat wel over, dacht ik, om vervolgens op m’n allervriendelijkst te zeggen dat ik daar toch niks aan kon doen. Empatisch gehandicapt noemen ze dat.

Zie ik hem opeens bij zijn broer staan, en merk dat er toch echt iets aan de knikker is. Als ik bij hem kom, en vraag of het echt niet goed gaat, draait hij zich om, en zie ik dikke tranen over zijn wangen lopen. Stik en stiknerveus, zo lief en zo zielig. Na wat geruststellingen en tijd, klom hij toch het podium op om mee te repeteren. Du moment dat het publiek binnenkwam kwamen helaas bij hem ook de zenuwen weer brullend binnengestormd, en kwam hij me beschroomd melden dat hij het te eng vond. Ik zei hem dat het niet erg was en dat het helemaal prima was als hij bij mij zou blijven staan. Ik gaf hem ook een tweede optie; gewoon op het podium op de bank gaan zitten en alleen echt meedoen als hij zin zou hebben. En dat deed hij. En laat nou net dat idee, dat beeld van die kleine jongen onderuitgezakt op de bank, terwijl de rest van de groep een geest helemaal vol overgave in puin slaat, tot een van de mooiste beelden van de avond behoren…

De mannen reageerden direct op de aanwezigheid van publiek; je merkte dat ze zich opeens zo bewust waren dat elke beweging, elke houding een verhaal vertelde. Vanzelfsprekend ging alles heel snel, elke scene duurde korter dan in de repetities, uit angst te langzaam te gaan, te vervelen.
Jongens; al staan jullie 15 minuten doodstil op de vloer, dan nog is het een genot om naar jullie te kijken! No worries!

Tijdens de repetitie voorafgaand aan de try out merkte ik dat er ook zoveel is veranderd in de hele groepsdynamiek. Het is echt een setje eikels geworden die het heerlijk vinden om mij in de zeik te nemen en te testen. Ben ik te commanderend? Een “ Jawohl Kapitän!” wordt mij spottend om de oren gegooid. En dan deze; na het inzingen laat ik ze al lopende op het podium de Siegfried aria zingen. Na de eerste paar zinnen sta ik zowat met tranen in de ogen; zo mooi! Zo goed en zuiver gezongen, en ook zo ongelooflijk eigen! Dus ik stop ze, en ze beginnen gelijk op te noemen wat er inderdaad allemaal niet goed was, waarop ik ze afkap en vertel hoe geweldig ik het vind. Hoe waanzinnig dit is. Waarop Maurice, ietwat droog en ironisch zegt; “Ja , eh, don’t get overexcited!”, gevolgd door instemmend gegrinnik en gelach van de jongens.

Maar goed; is dit het nou?
In de verste verte niet; ik ben net begonnen…