Zo.
Dat was dan dat.
4 keer spelen, op het draaipunt van een zaterdag eind november, en pffff; klaar.
Ik voel me al een paar dagen raar, beetje ontheemd, en eigenlijk ook enigszins katerig.
De vibe, het enthousiasmeren, het communiceren hebben plaatsgemaakt voor reflectie, en letterlijk (op de Flip video) terugkijken.
En opeens lijk ik alleen maar dingen te zien die beter moeten. Die beter hadden kunnen zijn als ik ze niet had laten liggen.

Welnu, jullie zitten natuurlijk te springen om een verslag. Dat begrijp ik heel goed, dus ik laat jullie niet langer wachten.
De tent waarin we speelden was kleiner dan verwacht. Vrijdagavond hoorde ik ook nog van Anthony dat de kaartverkoop voor de zaterdagochtend niet storm liep en had het complete RESEO team een conferentie. Oh, dat kwam echt even aan; wie ging nu dan zien wat deze jongens deden?

Okay, het viel mee. En wat echt geweldig was; de mannen leken er helemaal niet mee te zitten.
Ik begon de ochtend met een waslijst aan Notes naar aanleiding van de Try Out, en serieus; ze hebben ze allemaal, echt allemaal niet alleen onthouden maar ook gelijk echt een theatraal doel gegeven! Zodanig waren ze dus gegroeid de afgelopen weken.

Iedereen was er en Damelsio leek zijn debuut zenuwen volledig van zich af te hebben geschud. Hij had er duidelijke heel veel zin in, net zoals de rest overigens. En damn, ze speelden echt super; alles wat we hadden afgesproken zat er in, met veel meer rust en spanning. En elke voorstelling werd beter, met nog meer energie, en echt, geen enkele dip. De laatste gaven ze alles, wat door het publiek ook terecht werd beloond. Slotapplaus, springen met de jongens, schorre kelen in mijn oor, en een uitzinnige groepsfoto, punt.

Was dat het dan? Nee. Want wat heel erg bijzonder was, was het vervolg van de dag. Benjamin, Ryan, Damelsio, Bonefaas en Federico bleven namelijk lekker hangen en samen gingen wij naar 5 short opera's in het middag programma. Op stap met vijf jongens waarvan 4 nog nooit naar een theater waren geweest. En zo keken zij verbaasd naar Sound of Protest, gingen ze mee in de trip van het Meisje met de Starende Ogen, vonden ze het knap (en prikkelend) wat een vrouw met twee blokfluiten kan doen , vonden ze Robin Coops heel goed, maar wel erg met zichzelf bezig, en hoorden ze de prachtige zangeres in Elvis 2.0. En toen was er honger.

Ik heb ze mee uit eten genomen naar de "geheimtip" van Utrecht, Mr. Jacks, wat een belevenis op zich is. Man. Wat een vage tent. Daar was de rest ook weer, en dat was luidruchtig gezellig. Mooie afsluiting waarbij de mannen ook heel goed reflecteerden op het proces en onze samenwerking.

Op de terugweg naar het Festival liep ik door Utrecht met Ryan, Damelsio , Benjamin en Bonefaas. Jawel, ze waren nog niet klaar met Opera. En zo kwam het, dat ze nadat ze Change Your World hadden gezien, en De Tweede Mijl, ze opeens op de trap zaten naast Anthony Heidweiler toen hij de Cultuurprijs kreeg van de stad Utrecht.
En waar ik ooit samen met Anthony, tien jaar gelden, in een jeugdopera stond over een groep straatjongens, zaten daar de jongens die wij toen speelden, live, naast Anthony, als een prachtige rode draad, een lijntje naar het begin. Zoiets.

Later op de avond sprak ik heel veel mensen die het ontzettend jammer vonden dat ze de pilot niet hebben gezien, wat ik naarmate deze opmerking vaker voorkwam ook steeds vervelender begon te vinden. Maar allemaal, iedereen die ik sprak werd enthousiast van dit idee, en ik heb dan ook zo verschrikkelijk veel zin om door te gaan, om de groep uit te breiden naar 30 jongens, een mooi script, een orkest...

Ondertussen komt er geen eind aan de comments onderling op facebook. Blijven de mannen schrijven en lachen, en werd er al in de ochtend, direct na de voorstelling geopperd of we niet door konden gaan. Yep, dat gaan we. Niet gelijk, maar dit, en zij, dit alles heeft toekomst.
Keep checking us!