Afgelopen zaterdag was het twintig jaar geleden dat het album Nevermind van Nirvana verscheen. Een enorm succes en voor Kurt Cobain het begin van een noodlottig einde. Een enorm besef van ouderdom dringt tot mij door als daar over na denk. Twintig jaar. Zelf werd ik pas fan toen Kurt al dood was, maar Nirvana was op dat moment nog springlevend.

Ik weet nog dat ik 14 jaar oud was, en mijn vrienden en ik hadden zojuist Nirvana ontdenkt. In de vaste overtuiging zelf net zulke muziek te kunnen maken begonnen we een hardrockbandje: Mindless. Zelf speelde ik redelijk gitaar en veel leden van de band konden net of nauwelijks hun instrument bespelen. We slaagden erin veel herrie te maken en soms zelf iets wat op een nummer leek. Maar vooral waren we bezig logo’s te ontwerpen en titels voor nummers die cool klonken. ‘sNachts droomden we in ons bed van enorme optredens en terugblikkende interviews: is het nu allemaal op dat zoldertje begonnen? Jazeker, lang lang geleden.

Op een gegeven moment had onze drummer, Alexander, op school laten vallen dat wij Nirvana speelden en wel een optreden konden geven. Ook al was dat verre van het geval, wij hadden een ‘gig’. Om elf uur ‘sochtends, wat natuurlijk een belachelijk tijdstip was, zouden we in een lokaal van het Marnixcollege te Ede onze nummers ten gehore brengen. Er werd besloten dat ik, die op moment net de baard de keel had, moest zingen. Iets wat ik daarna, met reden, nooit meer heb gewaagd.

Ik herinner me nog de verwachtingsvolle gezichten van meisjes die een aantal jaren ouder waren dan ik was, en die mijn stem meteen een octaaf deden rijzen. Gelukkig kan je aan de begin akkoorden van Smells like Teen Spirit weinig verkeerd doen. De rest van het ‘concert’ hield het midden tussen een goedbedoelde poging tot rock door piepjonge amateurs en het geluid van een cassettebandje dat wordt opgegeten door een walkman. Nummers hielden op als iemand niet meer wist hoe de bridge ging, of daar een ander beeld van had. De teksten die k zong waren mijn versie van wat Kurt zei, of had moeten zeggen, of gewoon wat hij in het eerste couplet ook al zei. Het enige geslaagde nummer was van ons zelf, en droeg de prachtige titel: Loboto-me! Ondanks ons schrijnende gebrek aan kunde en baardhaar, vielen we in de smaak. Hoe het had geklonken had minder ter zake gedaan. We waren wild en tegendraads, en we speelden Nirvana. Meer was niet nodig.

Nog steeds als ik Nevermind luister wordt ik gegrepen door de kwaliteit van dat prachtige album. Kurt’s teksten zijn soms zo vaag en onduidelijk dat ik er in hoor wat ik wil. Ik herinner me de klassenavonden waarop we stonden te pogo-en en de geur van jongenszweet en meisjes parfum. Ik herinner me hoe ik in bed lag en droomde van wel duizend toekomsten, allemaal anders dan de gevangenis die je leven is als puber. En nog steeds droom ik weg bij Nirvana. Niemand begrijpt je zo goed als een boze rockster: I found it hard, it’s hard to find, a way, whatever, nevermind.