Hele dikke shit gisteravond! Anthony (Heidweiller) was de hele repetitie aanwezig, wat te gek was, en aan het einde hebben we zowaar een doorloop kunnen doen. En oh ja!; Iedereen, ja echt, iedereen was er! Negen spelers, het magische nummer zeven keihard doorbrekend, stomend op de vloer.
Nu ja, alla, dat begon met wat klachten als een pijnlijke enkel en ik ben zo moe en dit en dat en zus en zo, maar man, om negen uur spoot de adrenaline en de goede zin door de zaal heen.
Supertof.

Ik ben echt zooo blij met mij spelersgroep. Geweldige jongens, stuk voor stuk, ieder op z'n volstrekt eigen manier. Met wat zij laten zien, en met de feedback van Anthony komen er weer hele nieuwe ideeën over de vormgeving, waarbij het dus maar goed is dat ik niet al tig duizend euro aan decor heb stukgegooid.
De mannen krijgen er ook goed zin in, een aantal wil graag nog een extra repetitie, apart voor de aria, die overigens heel erg goed gaat. Dat jullie het maar weten. Kijk, als je Windgassen, Jerusalem of Kollo verwacht dan moet je gewoon lekker een Spotify account nemen, maar als je de kern van Siegfried wilt zien en horen dan moet je hier zijn.

Ondertussen was ik de hele tijd zo druk bezig met te regelen, en te rennen en vooral heel erg de controle te bewaren dat ik bijvoorbeeld in de pauze gewoonweg vergat te kijken naar wat mijn spelers deden. Want daar, met die chips en twixen en cola's en de klauwen doen ze dus precies wat ik hoop dat ze tijdens het stuk doen. Gewoon Zijn. Punt.

Nou ja, punt; ik moet ze natuurlijk wel de hele tijd kaders geven waarbinnen zij kunnen Zijn, en dan kom je weer op het punt; hoe echt, hoe naturel kan je een herhaling van een oorspronkelijk moment houden?

Kom het checken allemaal!