Met nog maar twee repetitiedagen te gaan wordt het nu toch opeens wel even heel erg rete-spannend. De mannen lieten veel mooie zaken zien vanavond, het mooist als ze er niet over nadachten. Het begin is grotendeels gezet, de aria is nu helemaal ingestudeerd maar moet nu nog echt in hun lijf en in hun hoofd komen te zitten.
Wat echt heel mooi was, was dat er eindelijk ruimte ontstond om niet allen mijn ideeën uit te voeren, maar om ook eens te kijken naar degenen die mijn plaatjes kleurden, en of ze niet toevallig iets heel anders zouden moeten doen. Iets wat bij hen past. Aangezien de groep uit zoveel verschillende jongens bestaat, is dat natuurlijk een logische stap. Tot nu toe leek het hen alsof ik op zoek was dat zij allemaal het ganster straattuig zouden gaan uithangen. Maar goed, dat zal voornamelijk aan mijn opdrachten hebben gelegen.
Maar nu was er dus meer ruimte, en dan ontstaan er echt mooie, uniek plaatjes.



Kijk, je gaat zo'n proces in met een idee, met beelden, maar vooral met de hoop dat die beelden dan weer gaan leven door het leven van je spelers. In mijn geval merk ik dat ze allereerst tamelijk lang achter mijn stok aanrennen, en nu opeens beginnen te vragen; waarom gooi jij eigenlijk met stokken? En waarom zou ik daar achter aanrennen? Ik ren nooit. Ik hou helemaal niet van stokken, lazer lekker een end op!
Maar oh, die teksten die die gasten bedenken zijn echt mooi. Hoe ze datgene opsommen waarvan zij denken dat andere mensen over hen zeggen, en dat ontkennen. Hoe ze zichzelf omschrijven, wat ze opnoemen als meest karakteristiek, als datgene wat ze echt zijn. Super.

Of we compleet waren? Ja, dat had je dus dan mooi weer gedacht. Een uurtje voor aanvang melde twee spelers zich af. Niet omdat het zo plotseling was wat er moest gebeuren, maar omdat ze dat al de hele tijd waren vergeten te zeggen. Op zich natuurlijk niet zo'n ramp, maar het lijkt me zo leuk om de voorstelling daadwerkelijk met 9 man te spelen, en niet met 7 spelers. dat laatste is niet onwaarschijnlijk, omdat dat tot nu toe het vaste aantal is geweest van elke repetitie.

Benjamin liet mij weten dat hij volgende week helaas niet naar Denemarken zou gaan om wedstrijden te boksen ( wat jammer is, want hij had me al beloofd met een blauw oog terug te komen), Bonefaas wordt donderdag 17, waar je hem toch echt al zeker 19 geeft, Federico breekt elke dinsdag z'n latijnse tong over dat vervloekte germaans, Igee is de grote welbespraakte beer van het gezelschap, Steven zijn huisgenoot en de enige voor wie de tekst een geval appeltje-eitje is (want zelf Duitser), Maurice is gestopt met roken, wat een slecht idee is voor een zanger (veel te veel slijm in een keer) en Sander is een echte enthousiaste trampoline; je doet een suggestie en een " Ha Tof!" (oid) stuitert terug. Ryan en Damelsio zeggen mijnheer tegen mij, terwijl ik daar, mijn leeftijd daargelaten, toch echt geen enkele aanleiding toe geef.

Dat zijn ze dus, de Sieggies van YO! Opera 2011!