Goed; je repeteert met 5 jongens. Dan komen er 2 nieuwe aanmeldingen bij, zeggen 4 jongens dat ze deze week echt zullen komen, reageren 5 anderen niet op allerlei sms’jes, leek het erop dat de 3 die vorige week afwezig waren er vanavond gewoon zouden zijn, krijg ik afgelopen weekend een mail waarin iemand zich afmeldt voor het project wat ik echt ontzettend jammer vind, melden zich vanavond 4 jongens zich af waarvan 2 alleen voor vanavond, en sta ik uiteindelijk met 7 (!) jongens te repeteren.
Is dat dan winst of verlies?
Vertel het maar hoor, ik had een 4 voor wiskunde op mijn eindlijst.

Nou ja, gelul natuurlijk; het is natuurlijk winst, al is het maar dat drie jongens er vandaag al weer voor de derde keer waren en die ook nog eens het eerste deel van het Schmiedelied nog uit hun hoofd kenden ook. Onder die drie ook de Benjamin van het zooitje, die met z’n jongensstem dus makkelijk die hoge A elke keer haalt, en daarmee die gasten in hun hemd laat staan.

Dat een drietal zich echt definitief heeft afgemeld vond ik echt vreselijk jammer. Vooral omdat zij zelf hadden besloten dat ze niet konden zingen, eigenlijk niks met opera hadden en dus niet meer mee konden/wilden doen.
Laat dat nou net de groep zijn waar ik mee wil werken, maar mooi dat ik dat dus niet aan hun verstand kreeg gepraat.
Ik weet; als het niks voor je is, is het niks voor je. Maar wanneer is iets niks voor je? Want juist dit niks kan hen volgens mij zoveel brengen.

En dat is dan weer een ander punt. Dit project is niet bedacht ter verheffing van de verschoppelingen uit Amsterdam Noord e.o. Bepaald niet zeg; mij lijkt het gewoon fantastisch als de muziek van Siegmund en Siegfried gezongen wordt vanuit de beleving van jongens die echt worstelen met de onderwerpen waar zangers zich voor een x aantal duizend euro per avond ook wel even in willen inleven. Toch net even een slagje anders, of niet?

Wat mij op Vertrouwen brengt.
Vanavond besloot ik om de spelers te vragen op welk specifieke moment zij deze aria als soundtrack in de film van hun leven tot nu toe zouden willen gebruiken.
(nou ja, willen, ze moesten hem ergens plaatsen. Ik ben niet van de softe sector ). Het eerste antwoord was; nou, op het moment dat ik ’s morgens in me bed lig, en dat de wekker dan gaat, en dat ik dan niet op wil staan….
Bij het Schmiedelied, mind you…
Dus ik zeg; Hey, zit je mij nou te dollen, of wat…?
Nee, zegt ie, echt waar; als ik ’s ochtends zo lig, en die wekker gaat, dat voelt zo kut, en dan wil ik zo ontzettend graag niets anders dan verder slapen, dat ik denk; “ Shut the Fuck Up!” en daar zou dan die muziek echt bij passen. Bij dat heel erg niet willen opstaan.
En pas toen, toen ik mij even echt verplaatste in dat gevoel dacht ik; hij heeft gelijk. Klopt als een bus. Wat ik zeg; vertrouwen….