Okay, okay, de jongens staan niet in de rij, noch wordt mijn mailbox overspoeld met aanmeldingen, maarrrrr; gestaag en onstuitbaar groeit de groep spelers!

Gisteren en vandaag weer de oren van een tiental kandidaten laten klapperen met het Schmiedelied van Siegfried. Zo mooi om die ogen te zien op het moment dat ik hen laat horen wat ik van plan ben met hen.

En mooi dat er dan toch zo'n 8 jongens hun mailadres en telefoonnummer geven, en schuchter mompelen dat ze " gaan het zien".

De groep jongens van vandaag kregen dwingende steun van een groep meiden die bij hen in de klas zitten, en hen joelend aanmoedigden vooral mee te doen. Anders deden zij het wel.

Mmmmm...; ander concept bedenken?

En wat nu al zo mooi is; in al die korte contactmomenten, over een onderwerp dat zo ver van die gasten af ligt, heb ik al zo veel korte gesprekken gehad waarin zij heel open over bepalende momenten in hun leven spraken.

Dat is toch prachtig?