Als ik thuiskom loop ik te grijnzen als een idioot en ben ik zo hyper als een speedfreak. Hoe het was? Geen idee; het is gebeurd, ik heb de eerste repetitie van BITCH! gehad. Wat een waanzinnig gevoel, wat een belevenis.

In de grote zaal van De Valk in Amsterdam Noord stond daar dus vanavond een groepje jongens, die werkelijk he-le-maal niks met de muziek van Richard Wagner hebben, maar die ik op de een of andere manier ervan heb kunnen overtuigen dat dit een project is waar ze bij moeten zijn. En ze wachten op mijn supertoffe inspirerende en waanzinnige ideeën. No preasure here...

Dus we gaan spelen. Letterlijk. Beetje voetbal, bal weghalen, doorspelen, muziek eronder, zoeken, kijken. Opkomen, wachten, versnellen, vertragen. En dan natuurlijk een rookpauze, want hey; een kwartier niet gerookt is een kwartier niet geleefd))

Als de kelen gesmeerd zijn met een flinke laag nicotine is het tijd om naar de kern van de zaak te gaan; Wagner. Siegfried om precies te zijn. Dat wat maar een select setje mannen op de wereld kan zingen.

Dus wat doe je? Je begint met die stembanden een beetje te pimpen. En als dat gaat, dan opeens, om 20.45, staan daar zes jongens, met een 10 jarig broertje van een van hen erbij, als meest onwaarschijnlijk stelletje wat je je kan bedenken, het Schmiedelied van Siegfried te zingen! Monden wijd open als burlende herten, armen wijd uit elkaar, broeken op de knie; NOTHUNG! NOTHUNG! Neidliches Schwert.

Is dat vet, of is dat vet?
Als ik later buiten kom, staan ze in een groepje bij elkaar, en laten om de beurt horen, hoe hard zij Siegfried kunnen zingen.

Zo maar, midden in Amsterdam Noord, om negen uur 's avonds, op straat.