Half zeven gaat de wekker, het is nog vroeg en ik wil het allerliefst blijven liggen. Ik rol mezelf uit bed en fiets met mijn slaaphoofd naar mijn werk. Een spreekuur met patiënten die met zichzelf en hun leven in de knoop zitten. Mevrouw M. ken ik al langer. Zij ervaart het leven momenteel als zwaar en bijna ondragelijk. Ze vraagt zich af of de pillen überhaupt zullen gaan werken. Ik probeer haar gerust te stellen, uit te leggen dat haar wanhopige gevoel over zal gaan. Ze voelt dat ik naar haar luister, maar ik weet niet of ze overtuigd is. Ik heb niet veel tijd om er over na te denken, want snel volgen vergaderingen, een lunch met mijn mentor om te overleggen over mijn opleidingsschema, onderwijs geven, studenten die vanalles willen weten over het vak, weer een spreekuur. Voldaan maar moe fiets ik van mijn werk naar het station. Kan ik het opbrengen om nog een hele avond te spelen? Ik zie er een beetje tegenop, maar zodra ik er ben en (te laat) binnenkom tijdens het inzingen voel ik de energie weer stromen door mijn lichaam. Wat een prachtige vrouwen staan hier toch, één voor één krachtig, vol energie, inspirerend. Deze vrijdag schijnt de zon heerlijk, mensen zijn vrolijk, zitten tot laat op de terrasjes op het terrein. Een zomeravond, waarin het leven voor iedereen licht en vrolijk lijkt. De voorstellingen van die avond zijn druk bezocht, in de brandtoren stijgt de temperatuur vanwege de zon die er op staat. Het publiek wacht af, de sprekers beginnen en de voorstelling stroomt. Van een rustig kabbelend beekje naar een woeste rivier. We komen bij het laatste deel waarin we iemand uit het publiek uitkiezen om voor te zingen. Ik kijk een mevrouw aan, die eerst wegkijkt, ongemakkelijk lijkt, maar ik zing door. Vlak voor het eind vang ik haar blik, ze lacht naar me, lijkt bijna dank je wel te zeggen. Ik denk nog even aan mw M. Misschien moet ik haar in plaats van een recept een kaartje voor Peptalks geven….