Voor het eerst in mijn leven schrijf ik een blog! Maar waar in hemelsnaam zal ik over gaan schrijven? Het gonst in mijn hoofd van flarden van mogelijke ideeën, maar echt concreet wordt het niet, dus ik besluit mijn hersenspinsels eerst maar eens op papier te zetten. Denk, denk, denk…. Waar zal ik over gaan schrijven…?

Over hoe bijzonder het project is? Over hoe gezellig het is met alle meiden van het koor? Over de mooie verhalen van de spreeksters, waarvan de één grappig is en de ander ontroerend? Over de prachtige muziek die Pergolesi honderden jaren geleden wist te componeren, of over onze invulling van zijn muziek? Over het publiek die zich telkens weer laat meevoeren door het bijna hypnotiserende gezang van ons koor. Over hoe veel mensen in het publiek zich aan ons durven te laten zien? Dat ze onze blikken niet mijden, maar contact durven te maken? Over de mensen die ervoor kiezen om dat niet te doen, omdat dat ook oké is? Over hoe enthousiast iedereen is die meewerkt aan Peptalks en over hoe de voorstelling steeds in beweging is en steeds toeneemt in zeggingskracht? Over het zeer spannende einde dat gisteren tot stand is gekomen en echt een hele mooie toevoeging aan de voorstelling is geworden? Over dat gisteren helaas mijn laatste dag was dat ik mee kon zingen? Over dat ik dat erg jammer vind, omdat het echt een uniek project is? Over dat ik er achter kom dat mijn eerste blog af is en ik alles heb geschreven dat ik wilde zeggen over de voorstelling?

En over dat ik de meiden, Anthony, Lidy, Moniek en de rest heel veel succes wens op de parade in Utrecht en Amsterdam!

Simone