Vandaag staat een column van Anthony over De Parade in De Volkskrant.
Anthony:
"Mijn eerste bezoek aan de Parade veroorzaakte in mij een aardverschuiving. Ik bezocht een voorstelling van Loes Luca. Het was moeilijk kaarten te bemachtigen, maar uiteindelijk zat ik daar tussen honderden mensen. Ze kwam op en opeens zat ze op mijn schoot, zij zong voor mij, ik kon haar voelen, ruiken, we wilden elkaar eigenlijk niet meer loslaten.

De Parade heeft een magische werking. Het is de ultieme droom van elke theatermaker en inmiddels ook van een aantal operamakers. Noem 'de Parade' en er komt spontaan een soort waanzin vrij, mensen worden hyperenthousiast. Deze operamaker kon niet langer wachten en meldde zich aan. In het najaar van 2010 ontwikkelde ik samen met theatermaker Abel Nienhuis het basisidee voor onze voorstelling PEPTalks met 35 krachtige, jonge zangeressen. Tijdens mijn zoektocht naar hen knalde het enthousiasme door de telefoon heen en van mijn beeldscherm af.

Op het laatst kon ik volstaan met de simpele vraag: wat doe je deze zomer? Ik genoot van deze zoektocht, maar tegelijkertijd waren deze gesprekken ook pijnlijk. Blijkbaar zijn er te weinig plekken waar virtuositeit ruimte maakt voor authenticiteit. Blijkbaar zijn er te weinig plekken die zo'n magie hebben dat fantasie en creativiteit onmiddellijk gaan stromen.

En nu, 20 jaar na mijn eerste Parade-ervaring, voel ik opnieuw de wonderlijke magie van de Parade; de diepe noodzaak van kunstenaar en publiek om met elkaar te communiceren."

Lees het artiekel op de site van de Volkskrant
(wel een beetje jammer dat er een foto van een hele andere groep bij staat)