Het kost me best wat moeite om inspiratie op te doen voor deze blog. Wat? Moeite? Gek eigenlijk dat ik, na zoveel dagen midden in een inspirerende omgeving, niet overstroom met woorden om het te beschrijven. Misschien zit de inspiratie een beetje in de weg. De verhalen die ik hoor, de gezichten die ik zie, de muziek die ik zing, het is allemaal inspirerend. Maar die inspiratie is ook abstract en ongrijpbaar. Ik kan het nog niet omzetten in iets concreets. Het verhaal van spreekster Marijke Broekhuijsen over Piet, bijvoorbeeld. Het grijpt me elke keer enorm aan. Ik ben niet zoals Piet en ik ken ook weinig mensen zoals Piet. Maar als Marijke zegt: “blijven kloppen”, schiet ik onherroepelijk vol. De gezichten van mensen in het publiek. De lichamelijke activiteit van het zingen. Blijven kloppen.

Soms is het tijdens de voorstelling een kunst om geconcentreerd te blijven. Als buiten keihard Parade wordt gemaakt voor een andere voorstelling, als er een trombone doorheen toetert, of als, zoals gisteren tijdens de premiere, er een meeuw met zijn flapvoetjes over het tentdak marcheert. Dat was overigens, ondanks de afleiding die het veroorzaakte, ook erg inspirerend. En aandoenlijk. Alleen die pootjes. Flap flap. Flap flap. Maar eigenlijk maakt het niet uit wat er buiten of bovenop de tent gebeurt: de tent is van ons. Hoeveel lawaai er om ons heen ook is, als wij zingen, hoort niemand meer iets anders. Wij houden de voorstelling in de hand met collectieve concentratie, en als er wat misgaat vangen we elkaar op. Het publiek kan er niet onderuit, we zijn met teveel. Met als resultaat dat iedereen zich dan maar overgeeft. Juist ook de mensen die nog nooit zoiets gezien of gehoord hebben.

Gisteren was dus die premiere. Het was prachtig weer, en druk op de Parade. Lekker vol zat de tent. Daar gaan we, en het werkt. De voorstelling werkt! Toen ik aan dit avontuur begon – ik had zin in een zomerproject en daar was Yo – had ik geen enkele verwachting. Tijdens het repetitieproces heb ik zelfs hardop getwijfeld. Maar na de premiere van vanavond kan ik alleen maar zeggen: de voorstelling werkt. Na afloop van de premiere is daar de bubbelwijn, en het gejoel in de tent. Des te enthousiaster wordt er parade gemaakt voor de late voorstelling, die opnieuw helemaal vol zit.

Het is eigenlijk heel simpel: er zijn mooie verhalen, en er is mooie muziek om die verhalen kracht bij te zetten. Hoe het mij inspireert is abstract en ongrijpbaar. Maar de inspiratie is er niet minder om.