“Moet jij niet naar De Parade?”, zegt een oude Haagse stem achter mij...
Ik draai me om en kijk in 2 vriendelijke, waterige vragende ogen.
“O, ehh, ja. Hoe weet u dat?” “Ik had zo’n vermoeden”, zegt de tandenloze mond. “Dan moet je er hier snel uit meid!” “Dankuwel!” roep ik terwijl ik naar buiten stommel. Met een grote lach op mijn gezicht vervolg ik mijn weg lopend naar het paradeterrein.

Ik denk terug aan vanochtend. Ook in de tram, in Amsterdam, onderweg naar een auditie. Stiknerveus. Klotsende oksels. Begint de tramconducteur een groot monoloog. Zwijg! En laat me! Dacht ik. Ik sta op mijn survivalstand, want ik stort mij zo dadelijk een gapende afgrond in (zo voel ik mij meestal voor een auditie). Maar de man had de indruk dat ik wel in was voor een koetjesenkalfjes. Ok, ik geef me over. Misschien leidt het me af...
“Segt die dame: eej chauffeur, mag ik er hier uit? Seg ik: Da’s dan fijffennegentig gulden mevrouw! Geeft ze me 100, ik geef haar 5 terug met een bloedserieuse smoel weet je wel. Ik doe de deur open... Loop se so de deur uit!!” Nah, je maak wat mee hoor in de tram! Mompelmannen.nl Moet je effe koekelen. Is een website waar tramconducteurs hun belevenissen vertellen. Moet je eruit?! Nou, succes bij je auditie meid!
Met een grote lach op mijn gezicht en iets meer ontspannen dan daarvoor vervolg ik mijn weg lopend naar de auditie.

Ik ben als eerste van de meiden in de tent. Anthony verwelkomt mij met een omhelzing en een kus. “Heftig nieuws”, zeg ik. “Ja”, zegt ie. Ik zie ‘m slikken. We repeteren. 2 nieuwe spreeksters. En Bom, de nachtburgemeester van Den Haag.
Na de repetitie hebben we tijd om even rond te lopen en te eten. De zon, de mensen, het geroezemoes en gelach, de parademakende artiesten. Dit is de parade zoals je ‘m je het hele jaar door in je herinnering hebt. In gedachte herhaal ik mijn mantra: Volgend jaar sta ik hier met een eigen voorstelling, volgend jaar sta ik hier met een eigen voorstelling..

We eten en praten. En gaandeweg ontdek ik mijn diepe respect voor Anthony die deze 30 vrouwen, alle spreeksters en –ers, de technici en productionele drijvende krachten toch steeds bijelkaar weet te houden en te motiveren om er samen een belevenis voor het publiek van te maken. Het leek even alsof er een andere ‘spil’ moest komen, maar eigenlijk was van het begin af aan al duidelijk dat Anthony het was.
Wat je verder ook van de voorstelling vindt (ik ben zelf ook nog bezig er een mening over te vormen), het is met veel liefde en passie gemaakt.
Inspirerend, Anthony.

De eerste voorstelling. Gaat erg goed.

Ik denk na over mijn dag en de 3 mannen die mij inspireerden.
Ik vraag me af wat het tandenloze mannetje en de Amsterdamse tramconducteur van deze voorstelling zouden vinden. Daar kom ik natuurlijk nooit achter. Maar ik ben benieuwd wat het publiek ervan vond. Ik vraag het aan 2 dames die zojuist in de voorstelling zaten. “Fan-tas-tisch! Zo ontroerend mooi. Kippenvel.”

“Maar zou u uw man er nou ook mee naartoe nemen?”, vraag ik. “Zekerstewetenwel!” Zegt de rode krullen mevrouw. “Het Stabat Mater was ‘ons’ muziekstuk. In de periode dat wij verliefd waren schreven wij elkaar brieven. En als ik dan een brief van ‘m kreeg dan zette ik eerst het Stabat Mater op en dan ging ik zitten en opende dan pas de brief..”
Ha! Weer een bijzonder verhaal waar ik van moet glimlachen. Wat zijn mensen toch inspirerend. Vandaag waren het voornamelijk de mannen die mij inspireerden.

Dank tandenloos oud mannetje, dank Amsterdamse tramconducteur, dank Anthony.