Het is zondagochtend en ik word wakker in Haarlem. Wat trouwens de bedoeling was, even leek het alsof dit niet op de planning stond. Gelukkig was ik thuis gekomen die nacht, want de bliksem had het ons niet makkelijk gemaakt. Even sta ik stil bij de Parade, want ik had die avond niet meegezongen! Hoe zou het gegaan zijn? Ik krijg meteen weer zin in vanavond. Maar eerst nog even een andere verslaving aandacht geven, dit keer in de vorm van Sex and the City. Een heerlijke zondagmiddag met New York. Totdat ik op mijn horloge kijk en ik zie dat het al bijna tien over drie is. Ik moet de bus in! En ja hoor, hoe kan het ook anders, ik moet haasten. Ik ren de deur uit, jas nog half open (koud!), sjaal waait al bijna weg.. en daar gaat de bus. Mij voorbij! Dan maar een sprintje trekken. Deze haal ik niet meer in, maar misschien de volgende? Gelukkig, er komt nog een bus naar het station die mij netjes om 16.22 afzet zodat de trein naar Rotterdam van 16.25 mij mee kan nemen naar de Parade. Pfieuw. Goed begin is het halve werk zeggen ze..

Aangekomen op de Parade is het nog droog. Dat was al een prestatie! Helaas bleef de regen niet lang uit, want tijdens onze repetitie kwam het alweer met bakken uit de hemel. Had ik nou maar mijn winterjas aangetrokken.

We worden in de repetitie allemaal meteen uitgedaagd wanneer de band achter/onder ons lekker hard begon te spelen en zingen. Als ietwat geforceerde autisten proberen we in het ritme mee te deinen, maar zingen dat doen we! Ik probeer vol overtuiging mijn baspartij te zingen, maar de tenorpartij ligt nog wel eens dwars. Gelukkig zijn er bassen die mij er door heen helpen.

De maagjes beginnen te knorren en het is dan ook tijd voor eten! Onder het genot van die overheerlijke, o zo smaakvolle biologische appelsap eten we quiche, dorade of lam. Heerlijk! Het is vooral koud buiten, maar het eten laat me van binnen weer even lekker gloeien. Just what I needed.

Ja en dan is het tijd voor Parade maken. In de stromende regen. Anthony offert zichzelf op (held!) samen met nog wat andere heldinnen, om toch nog mensen proberen binnen te krijgen voor onze voorstelling. Ondertussen zit ik met een kopje thee verkleumd in een hoekje en probeer mijzelf uit de regensfeer te krijgen. Kamperen was vroeger best leuk, maar die regen die gaat me in de koude kleren zitten. Ik merk dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt: iedereen neemt even een momentje voor zichzelf. Muziek wordt aangezet en er beginnen een paar te dansen om zichzelf op te warmen. Langzamerhand kom ik uit mijn negatieve sfeertje en besef ik hoe bijzonder het is met zoveel getalenteerde vrouwen samen te werken. Wat een mooi project! De regen kan m’n rug op!

De eerste voorstelling begint wat abrupt . Ik zit nog totaal andere dingen te doen en ben niet voorbereid op binnenkomend publiek. Hup, schakelen en go! We zingen voor zo’n 20 man, wat heerlijk is. De band achter ons speelt niet, waardoor wij ons wat voorzichtig opstellen. ‘De volgende mag meer power hebben!’ roept Anthony na afloop. Daar zijn wij het allemaal mee eens.

De tweede voorstelling verloopt dan ook een stuk beter. Wat zeg ik, super! En ik zal je vertellen waarom. Allereerst bewonder ik het dat er medebewoners van spreker Dirk zijn komen kijken en luisteren naar zijn verhaal, naar ons verhaal. Naar wat het samen vertelt. Hun reactie op Dirk was puur en oprecht en ontroerde mij echt. Dan zing je ook nog zo’n fantastisch stuk en ja, daar ben ik zeer gevoelig voor en had dan ook moeite mijn zang er niet door te laten beïnvloeden. En dan het vierde blok. Als een ijzersterk front bundelen we onze krachten en het voelt alsof we op het punt staan te exploderen, zoveel emotie en verhalen voel ik. Dan vindt mijn blik een man in het publiek aan wie ik mijn verhaal wil vertellen. Ik loop op hem af en ik kijk hem aan. Ik zing voor hem. Hij kijkt terug en ook ik kan mijn blik niet meer van hem afwenden. Wanneer zijn mondhoek begint te trillen raak ik mijn baslijn even kwijt, maar het doet er niet toe. Dit moment, de kracht en de spanning en de ontlading, het is er en dat is wat belangrijk is. Na het applaus sta ik dan ook nog steeds te trillen op mijn benen, ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Hoe kun je bergen verzetten? Zo dus. Het einde van de Parade in Rotterdam. En oh wat vind ik het jammer dat ik er pas in Amsterdam weer bij ben. Bij deze wil ik iedereen bedanken voor een fantastische ervaring. Ik kijk uit naar augustus.



‘And let me guide you to the purple rain’