Als ik een eiland mocht kiezen om op te wonen, dan zou dat De Parade zijn. Hier is genoeg: fijne koffie op de schommel bij de The Juicy’s, plafonds gevuld met lampionnetjes, vrolijke, gekke mensen die om het hardst om jouw aandacht vechten voor HUN voorstelling, smakelijk eten op elke hoek van de straat, de zweefmolen waarin in alles mag en als klap op de vuurpijl ook nog eens lekker mogen zingen in de grote ronde tent midden op dit eiland. Je zou bijna vergeten dat er nog een wereld buiten is…

Maar tja, die is er en die kater komt zaterdagmorgen extra hard aan als blijkt dat ik nog even een sprintje moet trekken om de dingen die echt nog moeten gebeuren op tijd af te krijgen. Om mij vervolgens die middag weer onbekommerd en met volle energie in de voorstellingen te gooien.

We hebben twee dagen achter elkaar geëxperimenteerd met de vorm van de voorstelling en ook voor vandaag heeft Anthony iets nieuws voor ons in petto, wat heftig uitpakt voor zowel ons als het publiek. Waar we voorheen bleven zitten, staan we nu in het derde deel één voor één op en van daaruit zetten we het laatste deel in, met een duidelijke focus op één persoon in het publiek. Als ik sta en het vierde deel inzet, zie ik pal naast mij een man haast in trance zitten. Ik draai mij naar hem toe, kijk hem aan, zing de eerste regels van het Stabat Mater en heb vervolgens met hem te doen: die dacht zeker naar een lachuh-gieruh-brulluh paradevoorstelling te komen (met heel veel vrouwen, dan kan het toch niet anders dat er lekker veel naakt in voorkomt?), maar nu is ie per ongeluk toch in onze tempel van bezinning beland… Wauw!

Extra bijzonder aan de voorstellingen van vandaag vind ik dat ik spreekster Soula begeleid. Het neuriën van het intro krijgt daardoor ineens ook een tweede laag, omdat ik heel duidelijk de behoefte voel om met mijn zingen haar verhaal te ondersteunen.

Bij het parade maken moeten Jannelieke, Pauline en ik ons best doen Anthony bij te houden, die kokend van de energie alle restaurantgasten bij de kraag vat en ze achter de Peptalks-lijst zet voor een moment van bezinning, bezongen door ons. Het is INSPIREREND om een andere medium dan de gebruikelijke megafoon in te zetten om mensen naar ons tempeltje te lokken. Ik vind dat het ook tekenend is voor het thema van onze voorstelling: inspireren betekent niet per sé dat we enkel á la Al Gore conferenties moeten geven en films moeten maken. Juist ook de mensen (vrouwen) die binnen hun eigen kring, met alles wat zij zijn, iets geven aan de mensen om hen heen, krijgen bij ons een podium. Zonder megafoon, maar als een zacht warm stemmetje in je oor.

Als de voorstellingen voor die avond er op zitten, en we om tien uur op het terras nahijgen van de indrukken, worden we ineens getrakteerd op een aria vanuit de Brandtoren, waar Anthony het na drie dagen niet meer kon opkroppen en LOS gaat!!!

Daarna nog even de zweeftechnieken verfijnen in de molen-waarin-alles-mag, ná het nuttigen van een Mexican Summer in de tent met de duizend lampionnen en, vooruit, ook nog even in de Silent Disco de wind en de regen uit ons lijf dansen.

En dan is het tijd om ons eilandje weer te verlaten… tot morgen, gij zachte zoete bron van bezinning en verleiding!