Met gepaste trots draag ik mijn pasje. Wat fijn dat we erbij horen. Het voelt nu al als een heerlijke verplichting en bijna gewoonte: 15.20 op de fiets naar HS, trein,tram en het parade terrein op. Grote stappen, snel tent en iedereen of het altijd zo geweest is.

Als de grote vrouwelijke von Trapp familie zwermen we zingend en pratend over de parade. De weg naar de gratis thee is reeds uitgesleten en stemvorken zijn een vast onderdeel van ons werktenue.

Telkens opnieuw, klinkt als een saaie cirkel. Telkens opnieuw klinkt als midden in, nog even doorzetten. Maar nu, zo nog lekker helemaal in het begin is telkens opnieuw een belofte, een steeds vernieuwend groeiend stuk, iets om met veel zin en plezier naar uit te kijken.

In een koetjes en kalfjes gesprekje aan een van de statafels viel zelfs per ongeluk het woord inspiratie, kan je na gaan.

Stralend in onze tent waarin het ondanks de vlagen storm en herfst lijkt alsof de zon schijnt als de lichten aan zijn, gaan we Peptalks zingen, telkens opnieuw!

Oh ja, en als je het waagt om ook maar een flintertje Stabat Mater te zingen buiten die tent, dan gaat er een euro in de pot, dames.