Je hebt muziekdeuren, economiedeuren, liefdesdeuren, theaterdeuren maar uiteindelijk behoren ze allen tot dezelfde ingang: de ingang naar ‘Fame’.
Ondanks dat velen van ons naar deze deuren van roem op zoek zijn laten zij zich lastig vinden. Daarbij komt dat het vinden van de juiste deur nog niet betekent dat je naar binnen komt. Vele deuren zijn goed beveiligd. Je moet tactieken verzinnen die verschillen van degenen voor en achter je in de rij. De een doet dit door een deur te verleiden met zijn geest, de ander met zijn lichaam. De volgende kent een persoon met een sleutel en de laatste ramt gewoon dwars door de deur heen.
Muziekorganisatie Buma Stemra gaf velen van ons een kans naar ‘Fame’ door een deurendag te organiseren. Dit houdt in dat je tien minuten krijgt met een deur die op een kier staat waar je jouw betoog tegen mag houden. Een open sollicitatie. Vervolgens word je uitgenodigd ‘Fame’ te ervaren of wordt de deur in je gezicht dicht geslagen. Daarnaast is er een zeer klein groepje dat niet weg wordt gestuurd maar ook niet binnen mag komen. Zij blijven op de overloop staan en behoren tot de categorie ‘mens met de eeuwige hoop’.
Een groep waartoe ik mijzelf mag rekenen en ik denk velen rondom mij. Ik pak een gekopieerd cd’tje van de stapel uit mijn tas. Vervolgens begin ik mijzelf te verkopen aan een deur. Hoewel de deuren waar ik langs kom geïnteresseerd zijn wilt niemand daadwerkelijk mij kopen. Ik kijk om mij heen en zie mijn lotgenoten, mijn concurrenten. Ze hebben zich net als ikzelf mooi aangekleed voor vandaag en geloven ontdekt te zullen worden.
Grote kans dat dit een illusie blijft en niemand van ons ooit die glimp van ‘Fame’ mag ervaren. Desalniettemin blijven we geloven, hopen en dromen. Een ervaring die misschien nog wel mooier is dan die van ‘Fame’.