De zangstem is misschien wel het meest krachtige muzikale middel om mensen te ontroeren. Maar wat precies aan die stem is zo bijzonder dat het mensen kan laten huilen of lachen? Is het de virtuositeit of de kwetsbaarheid? De techniek of de emotie? De originaliteit of het meesterschap? Moeilijk te zeggen. Afgelopen week stond het artikel "Opera and the voice: once more with meaning" in de Britse krant de Guardian. In dit artikel doet de Engelse componist Dominic Muldowney een boekje open over operazangers in deze tijd. Hij pleit voor een ander soort operazanger: niet een zanger die gemodelleerd is naar de hoogtijdagen van de opera, maar één die ook geloofwaardig acteert. En als die stem wat minder virtuoos is, geeft dat niet want dan kunnen we het tenminste verstaan...

Kunstenaars -componisten, regisseurs, musici, zangers blijven zich aangetrokken voelen tot de mix van muziek, theater en beeld die in opera samenkomen, maar willen niet de ouderwetse associaties die het oproept en die kennelijk maar niet tot het verleden willen horen. Niet die al te forse gillende dames, weinig overtuigend bewegende heldentenors of andere restanten uit voorbije tijden.
Wat dan wel? Lees het artikel.

En: kom naar het Yo! Opera Festival in november om te zien hoe het anders kan!